Ο Άρης και οι συνθήκες… μηδενικής ανοχής

Πρώτη κρίση στον Άρη, νωρίς-νωρίς στη σεζόν. Μόλις μετά από δυο παιχνίδια δίχως νίκη. Και δίχως ήττα βέβαια αλλά στη λογική όλων οι ισοπαλίες με Καρδίτσα και Αιγινιακό για μια ομάδα με τέτοιο ρόστερ, ισοδυναμούν με ήττες. Έχω την εντύπωση όμως, ότι η οργισμένη αντίδραση των φίλων του Άρη, δεν έχει να κάνει τόσο με τα αποτελέσματα. Αυτά έδωσαν την αφορμή. Η αιτία είναι ότι η ομάδα δεν παίζει καλά.

Δεν αποδίδει βάσει των δυνατοτήτων της. Δεν σκοτώνει τον αντίπαλο, δεν πείθει ότι μπορεί, στην παρούσα φάση τουλάχιστον- να καθαρίζει εύκολα τα ματς, και μάλιστα κόντρα σε αντιπάλους που δεν θεωρούνται της πρώτης ταχύτητας. Δεν έχει το εύκολο γκολ, έστω σε αυτές τις 3-4 φάσεις που έκανε και χθες κόντρα στον Αιγινιακό ώστε να ξεκλειδώσει τις αντίπαλες άμυνες και να διώξει το άγχος. Για παράδειγμα, σκοράρει ο Καπνίδης μόλις στο 2΄ στην κραυγαλέα ευκαιρία που του παρουσιάστηκε και βλέπουμε μετά άλλο ματς. Με τις υποθέσεις όμως δουλειά δεν γίνεται. Ο Άρης έμεινε για δεύτερο παιχνίδι δίχως τρίποντο και αυτό αρκούσε για να ανοίξει ο ασκός του Αιόλου.

Υπερβολική ή μη, η αντίδραση της κερκίδας, συνιστά πρόβλημα. Δείχνει ότι υπάρχει… μηδενική ανοχή. Αλλεργία ακόμη και στην ισοπαλία. Η λέξη υπομονή που χρησιμοποίησε ο Νίκος Αναστόπουλος, απλά φαίνεται ότι δεν υπάρχει στο λεξιλόγιο του αρειανού. Θέλει την άνοδο και δεν το διαπραγματεύεται. Ξέρει φυσικά ότι δεν μπορεί να την εξασφαλίσει από την 2η αγωνιστική, θέλει όμως να βλέπει την ομάδα του να υπερέχει. Να κατατροπώνει τον αντίπαλο. Να δείχνει ποιος είναι το αφεντικό και να χτίζει παιχνίδι με παιχνίδι μια καινούργια σχέση εμπιστοσύνης με τον κόσμο.

Ο Αναστόπουλος, ο Καρυπίδης, οι ποδοσφαιριστές, πληρώνουν άθελά τους, όλη την συσσωρευμένη πίκρα των τελευταίων ετών της ανυποληψίας. Ο οπαδός του Άρη δεν μπορεί να δεχθεί στο πετσί του άλλη στεναχώρια. Δεν μπορεί να βλέπει να τίθεται εν εμφιβόλω, κάτι που θεωρεί δεδομένο στο μυαλό του, δηλαδή την άνοδο στη Σούπερ Λιγκ. Κάτω από αυτό το πρίσμα, λειτουργεί σαν ταύρος εν υαλοπωλείο. Δεν έχει το καθαρό μυαλό, την ψυχραιμία να το διαχειριστεί. Εξ΄ ου και το επεισόδιο με τον Τζεμπούρ, οι γιούχες, τα λαϊκά δικαστήρια, οι προπηλακισμοί. Πότε όμως οι πράξεις που εκκινούνται από το… θυμικό και όχι τη λογική, είχαν θετικό αποτέλεσμα;

Φυσικά και θα γίνει κριτική. Σε παίκτες, προπονητή, διοίκηση. Η κριτική φανερώνει την ποιότητα της εκάστοτε δημοκρατίας. Άλλο όμως κριτική κι άλλο υπονόμευση της προσπάθειας. Από χθες η λογική πίεση για μια ομάδα όπως ό Άρης, γιγαντώθηκε. Και αν ο Νίκος Αναστόπουλος τη γνωρίζει και την περίμενε, εκείνος που από χθες, έλαβε πολυποίκιλα μηνύματα ήταν ο Θόδωρος Καρυπίδης που αν δεν κατέβαινε στα αποδυτήρια μετά το ματς, η κατάσταση θα είχε εκτραχυνθεί. Μετά την περσινή χρονιά που για τον ίδιο ήταν κάτι σαν τον μήνα του μέλιτος, με το καλημέρα έρχεται αντιμέτωπος με όλες τις συνιστώσες του Άρη, τις καλά και τα άσχημα ολόκληρου του κιτρινόμαυρου οργανισμού και ως απόλυτο αφεντικό, τα βέλη είναι λογικό να στοχεύουν και τον ίδιο.

Η πρώτη απόφαση που πήρε χθες ήταν να στηρίξει τον Νίκο Αναστόπουλο. Και το έδειξε και στο ημίχρονο όταν τα… έχωσε στους παίκτες στα αποδυτήρια. Στήριξη που δίνει στον έλληνα τεχνικό λίγο χρόνο ακόμη να φέρει αποτελέσματα ώστε να αναστραφεί το κλίμα. Να βρει τι φταίει και ο Άρης δεν κερδίζει.

Για να το πάμε και λίγο αγωνιστικά αφού από εκεί ξεκινούν τα πάντα, είναι πλέον ολοφάνερο ότι το μεγάλο πρόβλημα του Άρη είναι από τη μέση και μπροστά. Οι χαφ δεν συνεισφέρουν επαρκώς στο κομμάτι της παραγωγής ευκαιριών, οι πλάγιοι επιθετικοί δεν προκαλούν ανησυχία στους αντιπάλους με συνέπεια ο φουνταριστός να είναι σαν την καλαμιά στον κάμπο. Δεν είναι τυχαίο ότι τις περισσότερες φάσεις οι κίτρινοι τις έβγαλαν από προσπάθειες των πλάγιων μπακ! Αν δεν λύσει αυτό το θέμα ο Άρης, θα έχει πρόβλημα, αφού πάντα θα προκύπτουν φάσεις στο τρανζίσιον του αντιπάλου, όπως χθες καλή ώρα στο γκολ του Αιγινιακού.

Ο Άρης έχει τρία ματς μπροστά του που μπορούν ή να τον βγάλουν από την κρίση (Κισσαμικό, Πανελευσινιακό εκτός, Καλλονή εντός) ή να τον βυθίσουν ακόμη πιο βαθιά στο πρόβλημα υποχρεώνοντας την διοίκηση Καρυπίδη σε γενναίες αποφάσεις.